RESULTS
LITERARY CRITICISM OF JURY MEMBERS
Književna kritika (komentar) žirija na pročitane pjesme:
Nermin Delić: Pjesme kojima sam dao 12 poena su savršene pjesme, čista poezija po mom mišljenju!
Niti jednu zamjerku nemam na pjesme Marka Binija i Saše Pjersantija.
Marco je poslao sjajnu pjesmu. Tako kratka, tipične, a opet neobične forme, prepuna poezije i originalnosti. Oduševljen sam.
Saša je poslao pjesmu koja je pravi primjer upotrebe filozofije u poeziji. Savršena poema savremene književnosti! Oduševljen sam.
Pjesme kojima sam dao 10 poena su gotovo savršene pjesme.
Subjektivno, uočavam nedovoljno jake metafore u poemi Lorisa Avelje.
Divne minijature (pjesme kratke književne forme) su napisali Patricija Bađlione i Lućiano Manfredi.
Kratke pjesme su najzanimljivija, ali i najteža književna forma poezije u današnjici. One moraju sadržavati ili jednu osnovnu metaforu ili više metafora koje će u konačnici dovesti do završetka misaonog ciklusa. Ovi autori su u tome uglavnom uspjeli. .
Roberto Marcano je poslao odličnu pjesmu, prepunu originalnih metafora. Falila mi je zajednička nit u pjesmi da poveže početak, sredinu i kraj.
Pjesme kojima sam dao 8 poena su pjesme sa sjajnim originalnim dijelovima.
Emanuela Kvose je odlično otpočela pjesmu. U prvih 20 stihova se nalazi čista poezija sa mnoštvom predivnih metafora i poređenja u obliku stilskih figura. Poslije se pjesma rasplinula i otišla u narativnu prozu
Pjesme kojima sam dao 7 poena imaju nekoliko manjih nedostataka.
Ana Mariji Dalj’oljo je falilo bolje poentiranje. Posebno me oduševila druga strofa.
Stefana Miola je poslala emotivnu poemu kojoj zaista malo fali da bude izvrsna: unijeti originalne metafore. Inače, jasno je da autorica vrlo dobro zna šta je poezija.
Pjesme kojima sam dao 6 poena imaju jedan veći nedostatak pjesničkih elemenata na kojima baziram svoj kriterij.
Ani Feriero je falilo više metafora i zajednička nit koja će povezati radnju poeme otpočetka do kraja – cijelom dužinom poeme.
Irmi Kurti je falilo više originalnih metafora u poemi koju sam čitao. Inače, radi se o divnoj autorici od koje sam čitao kvalitetnu poeziju.
Pjesme kojima sam dao 5 poena imaju primjetne nedostatke pjesničkih elemenata na kojima baziram svoj kriterij.
Agnes Monako je poslala minijaturu u kojoj nisam pronašao nimalo originalnosti. U poemi ne postoji niti jedna fraza koja se nalazi samo u ovoj pjesmi i ni u jednoj više. Da tekst nije poredan u stihove, pomislio bih da se radi o emotivnom citatu iz nekog proznog djela.
Rosa Galas je poslala pjesmu kojoj fali više originalnosti. U poemi ne postoji niti jedna fraza koja se nalazi samo u ovoj pjesmi i ni u jednoj više.
Franka Koloco je poslala poemu koja je previše prozaična, uz neoriginalne motive.
Jolanda Leota je poslala poemu koja je previše prozaična, uz neoriginalne motive.
………………………………………………………………………………………………………………………………….
The poems I gave 12 points are perfect poems, pure poetry in my opinion!
I don’t have a single complaint about the poems of Marko Bini and Sacha Piersanti.
Marco sent a great poem. Such a short, typical, but in some way unusual form, full of poetry and originality. I am delighted!
Sacha sent a poem that is a real example of the use of philosophy in poetry. A perfect poem of modern literature! I am delighted with it, too!
The poems I gave 10 points are almost perfect poems.
Subjectively, I notice insufficiently strong metaphors in Loris Avella’s poem.
Wonderful miniatures (poems of short literary form) were written by Patrizia Baglione and Luciano Manfredi.
In a now a days, short poems are the most interesting, but also the most difficult literary form of poetry. They must contain either one basic metaphor or several metaphors that will ultimately lead to the completion of the thought cycle. These authors mostly succeeded in this.
Roberto Marcano sent an excellent poem, full of original metaphors. I was missing a common thread in the poem to connect the beginning, middle part and the end.
The poems I gave 8 points are poems with great original parts.
Emanuella Qose started the poem very well. In the first 20 verses, there is pure poetry with many beautiful metaphors and similes in the form of stylistic figures. Afterwards, the poem dissolved into narrative prose.
The poems I gave 7 points have a few minor flaws.
Ana Marija Dall’Ollo lacked better the end of poem. I was particularly delighted by the second stanza!
Stefana Miola sent an emotional poem that is really a little short of being excellent: bringing in original metaphors. By the way, it is clear that the author knows very well what poetry is.
The poems that I gave 6 points have one major lack of poetic elements on which I base my criteria.
Anna Ferriero lacked more metaphors and a common thread that would connect the plot of the poem from beginning to end – the entire length of the poem.
Irma Kurti lacked more original metaphors in the poem I read. By the way, this is a wonderful author from whom I have read quality poetry.
The poems that I gave 5 points have noticeable deficiencies in the poetic elements on which I base my criteria.
Agnese Monaco sent a miniature in which I found no originality. There is not a single phrase in the poem that is found only in this poem and in no other. If the text were not arranged in verses, I would have thought that it was an emotional quote from some prose work.
Rosa Gallace sent a poem that lacks more originality. There is not a single phrase in the poem that is found only in this poem and in no other.
Franca Collozzo sent a poem that is too prosaic, with unoriginal motives.
Iolanda Leotta sent a poem that is too prosaic, with unoriginal motives.
Anđela Turukalo: STEFANIA MIOLA, the poem captures a sense of longing, beauty, and affection through its vivid descriptions and metaphors. The themes of separation and love are explored, and the use of sensory details adds depth to the overall experience. One possible area for improvement could be making the poem more personal, adding your own character to the lines.
IOLANDA LEOTTA, “La Guerra” is a powerful and poignant poem that addresses the devastating effects of war. The poem expresses frustration, despair, and a plea for peace amidst the ongoing violence and suffering. The use of religious references, such as invoking the name of Jesus, adds a spiritual and moral dimension to the poem’s message. It could benefit from adding a shape, a form to the poem.
ROBERTO MARZANO, “La Gabbia” is a poignant critique of societal constraints, the suppression of individuality, and the yearning for authentic freedom. It invites reflection on the human condition and the importance of breaking free from the cages that limit our potential for growth and fulfillment. Nicely done.
FRANCA COLOZZO (MAAT), while “Il Sole e la Luna” captures the essence of a romantic connection in a beautiful manner, it could benefit from more originality, vivid imagery, a stronger structure and a deeper exploration of emotions to make it more impactful and memorable.
IRMA KURTI, while the poem touches on themes of nostalgia, aging and the passage of time, it could delve deeper into these themes and their impact on the narrator’s identity and sense of self. “Kukulla lakuriqe” conveys a sense of longing and the passage of time, but it could benefit from more specific imagery, refined repetition, deeper exploration of themes and a more consistent rhythm to enhance its impact and resonance.
ROSA GALLACE, the poem touches on emotions and experiences related to missed connections, but it doesn’t delve deep enough into these feelings. The reader is presented with surface-level observations and sentiments without a deeper exploration of the characters’ motivations, struggles or growth. This shallow approach limits the emotional impact of the poem. The ending is unsatisfying, there’s not enough strength.
LORIS AVELLA, “Patroclo” is a captivating and introspective poem that delves into the depths of darkness and abandonment. It explores complex emotions with a raw and evocative language that engages the reader on an emotional level. The poem offers a unique and engaging perspective. I’m very pleased with it.
AGNESE MONACO (LA TANA DIVINA), the poem uses simplistic language and lacks poetic techniques or figurative language to elevate the writing. This results in a lack of depth and impact, making it feel more like a simple statement rather than a nuanced exploration of the subject matter. It remains on the surface level without offering unique insights or perspectives.
SACHA PIERSANTI, the concept of time and the interconnectedness of different versions of oneself… Here we have: intriguing subject matter, evocative imagery, poetic language, open end… Lovely.
ANNA FERIERRO, the poem introduces various mythological references, but they are not consistently developed or integrated into the overall narrative. The imagery feels disjointed. Transitions between ideas and images are abrupt.
LUCIANO MANFREDI, this poem captures the universal yearning for emotional depth, transformation, and the enriching power of love. It’s a beautifully crafted poem.
ANNA MARIA DALL’OLIO, “Mimina (Cameroon)” falls short in delivering a compelling narrative. The lack of development and emotional resonance, combined with a straightforward and unremarkable use of language, diminishes the impact of the poem. It leaves the reader with a superficial and underwhelming impression. The theme of the poem is very promising, so I’m a bit disappointed with the execution of this poem.
PATRIZIA BAGLIONE, the use of sensory imagery creates an atmosphere that is both tangible and evocative. This poem captures the essence of nostalgia and longing for the past. It evokes a sense of bittersweet reminiscence and reflects on the significance of shared experiences and simple joys. Yet, the ending part should be better.
EMANUELA QOSE (LOLA), the poem’s powerful language and imagery paint a bleak picture of the speaker’s state of mind, expressing a desire to escape the burdens of life and find solace in something greater. It culminates in a contemplation of mortality and a paradoxical longing for release. The poem’s imagery, stark language and questioning of societal norms are perfect. Yet, this poem needs a shape.
MARCO BINI, “VORREI ANTICIPAZIONI” captures the universal desire to gain wisdom and clarity as one progresses through life. It raises questions about the nature of self-reflection, the significance of past choices, and the pursuit of personal growth and understanding. It’s a good poem.
POETRY
Italija, Balangero
***Sunce će ponovo izaći
iz moje rascijepljenosti.
U hladnim noćima, tvoje oči
ispunjavaju nebo bijelim zvijezdama.
Otvaraju se ivice drevnog svijeta.
Gledamo kako cvijeće cvjeta
na ružičastim čelima onih koji se ne plaše
Sjutrašnjice.
Na tvom cvjetnom čelu
ljubim tišinu.
Ispunjavam tvojim licem
moje nježne ruke.
Volim te
i bojim svoj život bojama
što prekrivaju slojevima
moju radosnu dušu.
Translated to Montenegrin by Anđela Turukalo Dabetić
………………………………………………………………………
***
Sorgerá ancora il sole
della mia separazione
Nelle notti fredde i tuoi occhi
riempiono il cielo di bianche stelle.
Si aprono i bordi d’ un mondo antico.
Guardiamo i fiori che sbocciano
sulla fronte rosa di chi non teme
Il domani.
Sulla tua fronte fiorita
bacero” il silenzio.
Del tuo viso riempiro’
Le mie mani gentili.
Ti voglio bene
E tingo la vita con questi colori
Sepolti negli strati della
mia anima gioiosa.
Italija, Crotone, Rocca Di Netto
RATNO DOBRAMoj Bože,
kada će ova spora agonija
što vodi u smrt dočekati kraj?
Ima ih što mogu zaustaviti masakr;
ima ih što vide, ali su slijepi;
ima ih što čuju, ali su gluvi
na očajnički poziv u pomoć
agonizirajućeg čovjeka na samrti.
Kada će vojnici primorani da ubijaju,
mučeništvo majki i očeva koji plaču
nad krvavim tijelima djece svoje
-kada će to dočekati kraj?
Kad ova kiša metaka udari,
neselektivno, s neba- kad će završiti?
Kao nevin kad umire, a zločinac uživa;
dok gledam jezivi horor film.
Isuse! Krv koju si prolio nije dovoljna
da iskupi čovječanstvo kupujući milost
tvog velikog oca za njegovu djecu.
Siđi na zemlju, još jednom, pomozi!
Umorni smo i nemoćni,
neki i ne osjećaju miris leševa,
vjetar smrti koji duva
i nema nam spasa.
Budale! Zar ne čujete glas Božiji?
Njegovo upozorenje.
U međuvremenu, ja molim:
masakr nevinih mora se okončati.
Vođe se rukuju i osmjehuju;
moćni, okupljaju se na konferencijama,
konfabuliraju, planiraju, ovjekoveče se
fotografijom na naslovnoj strani.
Dan kasnije, bombe eksplodiraju.
Na ovom svijetu stalno razgovaramo
o miru, ali uvijek završi se ratom.
Translated to Montenegrin by Anđela Turukalo Dabetić
……………………………………………………..
WARTIME
My God,
when this slow agony
which leads to death will have an end.
There are those who can stop the massacre,
There are those who see but are blind,
There are those who hear but are deaf
to the desperate call for help
of an agonizing man on his deathbed.
When the enlistment of soldiers forced to kill,
the martyrdom of mothers and fathers who cry
on the bloody bodies of their children
will have an end.
When this rain of bullets that strikes,
indiscriminately, from the sky will end:
the innocent dies and the criminal enjoys
while watching the macabre horror movie.
Jesus! the blood you shed is not enough
to redeem humanity and the mercy
of your father on his children.
Come down to earth, one more time, help us!
We’re tired and powerless,
some people don’t smell the dead bodies,
the wind of death that is blowing
and there’s no escape.
Fools! Don’t you hear the voice of God?
his warning.
Meanwhile, I pray: the massacre
of innocent people must end.
The leaders shakes hands and smiles,
the powerful, gather in conferences,
confabulate, plan, immortalized
by the photographer on the front page.
The day after, the bombs explode.
In this world we’re constantly talking
about peace but you always end up at war.
…………………………………………………………..
LA GUERRA
Signore!
Quando finirà questa lenta agonia
che conduce alla morte.
C’è chi può fermare il massacro.
C’è chi vede ma è cieco,
c’è chi sente ma è sordo
al richiamo di aiuto disperato
dei deliranti sul letto di morte.
Quando finirà l’arruolamento di soldati
obbligati a uccidere,
il martirio di madri e padri che piangono
sui corpi insanguinati dei loro figli.
Quando finirà questa pioggia di proiettili
che colpisce indiscriminatamente, dal cielo:
muore l’innocente e il criminale gode
nel vedere il macabro film dell’orrore.
Gesù mio! non basta il sangue
che hai versato per redimere l’umanità
e la misericordia di tuo padre, sui suoi figli!
Scendi un’altra volta sulla terra, soccorrici!
Siamo stanchi e impotenti.
C’è chi non lo sente il fetore dei cadaveri,
il vento della morte che sta soffiando
alle nostre porte e non c’è scampo.
Stolti! Non la sentite la voce di Dio! il suo monito.
Intanto, io prego: “Quando finirà l’eccidio”.
Si riuniscono in convegni i potenti,
confabulano, pianificano,
un leader stringe la mano all’altro e sorride,
immortalato dal fotografo in prima pagina.
Il giorno dopo le bombe esplodono.
In questo mondo si parla continuamente di pace,
ma si finisce sempre per fare la guerra.
Italija, Genova
KAVEZJadni mali bolesnici
duše bez perja bez utjehe
bačeni u kavez iz kolijevke
uz bučne igre, ubojite bolničarke
grebu širom otvorene kapke
guše klice nade
uši omamljene tupim udarcima
što se dovoljno ponavljaju
da natjeraju sebe vjerovati muzici
pa da u srcu misle da im se sviđa
kanarinci misle da su kod kuće
među hladnim rešetkama viseće volijere …
Rođeni iz jaja položenih u lance
nesposobni da sanjaju pravu slobodu
u tom kratkom prugastom životu
nikada nisu mogli kljucati
ni napiti se zdravog razuma, na silu pelcovani
pokazuju na vrapce koji lete pjevajući
kao da čeznu biti zaključani.
Translated to Montenegrin by Anđela Turukalo Dabetić
……………………………………………
THE CAGE
Poor little sick wrens
featherless souls without comfort
thrown into the cage from the cradle
with noisy games, murderous nurses
that scratch the open wide eyelids
they stifle the sprouts of hope
ears fooled into dull thuds
repetitive just enough
to make himself believe music really
and in their hearts they think they like it
as canaries think they are home
the cold bars of the hanging aviary …
Born from eggs laid in chains
unable to dream of true freedom
than in their short striped life
they have never been able to peck
and drunk of common sense inoculated by force
they point to the sparrows that fly singing
as if they were crazy to be locked up.
…………………………………………………….
LA GABBIA
Poveri piccoli scriccioli malati
anime implumi senza conforto
scaraventatati in gabbia dalla culla
con giochi fragorosi, balie assassine
che graffiano le palpebre sbarrate
soffocano i germogli di speranza
le orecchie raggirate a tonfi sordi
ripetitivi quel tanto che gli basta
a farsi credere musica davvero
e in cuor loro credono gli piaccia
come i canarini credono sian casa
le sbarre fredde della voliera appesa…
Nati da uova deposte già in catene
incapaci di sognare la libertà vera
che nella breve loro vita a strisce
mai hanno potuto becchettare e
sbronzi del buonsenso inoculato a forza
additano i passeri che volano cantando
Italija, Lazio, Gaeta
SUNCE I MJESECTi si sunce, ja sam mjesec.
U noćima ljubavi, od tvojih zraka
zračim čistom svjetlošću.
Golu prirodu volim da grlim
dok vlažne usne dodiruju moje.
Lagani poljupci, strasni zagrljaji;
osjećam, srce mi puca od radosti,
zatvoreno u oblaku ljubavnih raspoloženja:
a ti pazi, gola dušo, na moje strahove.
Vrijeme klizi, vrti se unazad,
od tebe težim suštini života
i nove mjene ponovo proživljavam.
Ti si sunce, ja sam mjesec.
Svaki list ćuti, vlažna suština,
Sviđa mi se osećaj nemira
i u ovoj igri sam se izgubio
jureći ljubavne talase
što se lome na obali i u meandrima
skrivenih potopljenih pećina:
beskrajno pomračenje na dinama vremena.
Ti si sunce, ja sam mjesec.
Uroni svoja koplja svjetlosti
kad u noći lice svoje skrijem
ćebetom- da ti dozvolim da me osvijetliš.
Klizi kao brod na horizontu,
svjetlost, zadovoljstvo koje me sada pogađa.
Pokrivam kosu pjenom
i algama napuštenim na dnu mora.
Lebdim podržan tvojim rukama
po kobaltnom prostranstvu koje me grli.
Pijem sa tvojih usana čistu svjetlost.
Ti si sunce, ja sam mjesec.
Translated to Montenegrin by Anđela Turukalo Dabetić
……………………………..
THE SUN AND THE MOON
You are the sun, I am the moon.
On nights of love from your rays
radiates pure light.
Naked nature I love to embrace
while moist lips touch mine.
Languid kisses, passionate embraces,
I feel my heart bursting with joy,
enclosed in a cloud of loving moods,
and you look out, naked soul, on my fears.
Time slips, it spins backward,
from you, I aspire essence of life
and new seasons now I relive.
You are the sun, I am the moon.
Every frond is silent, humid essence,
I like the sense of disturbance
and in this game, I get lost
chasing love waves
break on the shore and in the meanders
of hidden submerged caves,
endless eclipse on the dunes of time.
You are the sun, I am the moon.
Dip your spears of light
when in the night my face is hidden
by a blanket to let you illuminate me.
Glide like a ship on the horizon,
light, the pleasure that now assails me.
I cover my hair with foam
And algae abandoned at the bottom of the sea.
I float sustained by your arms
on the cobalt expanse that embraces me.
I drink from your lips pure light.
You are the sun, I am the moon.
………………………………
IL SOLE E LA LUNA
Tu sei il Sole, io la Luna.
Nelle notti d’amore dai tuoi raggi
promana luce pura.
Ignuda natura amo abbracciare
mentre umide labbra sfiorano le mie.
Languidi baci, appassionati abbracci,
sento il cuore scoppiare dalla gioia,
chiusa in una nube d’amorosi lacci,
e tu t’affacci, anima nuda, sulle mie paure.
Scivola il tempo, a ritroso s’avvita,
da te aspiro essenza di vita
e novelle stagioni ora rivivo.
Tu sei il Sole, io la Luna.
Ogni fronda è madida essenza,
mi piace dei sensi il turbamento
e in questo gioco mi perdo
a inseguire onde d’amore
frangersi sulla riva e nei meandri
di cavità sommerse in abbandono,
eclisse senza fine sulle dune del tempo.
Tu sei il Sole, io la Luna.
Le tue lame sprigionano luce
quando nelle notti il mio volto è oscurato
da una coltre per lasciarmi da te illuminare.
Scivola come nave all’orizzonte
il piacer ch’or m’assale.
Di spuma ricopro le mie chiome,
e d’alghe abbandonate in fondo al mare.
Galleggio sorretta dalle tue braccia
sulla distesa cerulea che or m’abbraccia.
Bevo dalle tue labbra raggi di luce pura.
Tu sei il Sole, io la Luna.
Italija, Lombardy, Bergamo
GOLA LUTKAČini se da nije istina: za nekoliko dana
imaću ključeve svog stana.
Kao fragmentirani odjeci, sjećanja
ne napuštaju me ni na sekund.
Moj san iz djetinjstva da imam svoju
lijepu, divnu kuću me budi:
sa velikom prostorijom za sve moje igračke
i sa prozorima milovanim suncem.
Ali nisam imala ni igračke
osim vrlo male, gole lutke
koju sam oblačila samo u snovima,
dok smo, uplašene, spavale zajedno.
Tokom mjeseci, godina,
san se približavao, pa nestajao;
našavši utočište u mojim borama i kosi,
pa smo oboje zajedno ostarili.
Moje djetinjstvo – tu golu lutku,
stavila sam u ugao kofera,
da je nosim sa sobom u novu kuću,
da je pokrijem … ljubavlju i naklonošću.
Translated to Montenegrin by Anđela Turukalo Dabetić
…………………………………………..
THE NAKED DOLL
It doesn’t seem true: in a few days
the keys of my apartment I’ll have.
As fragmented echoes, the memories
do not leave me alone for a second.
My childhood dream to have a nice
and lovely house wakes me up,
with a large room for all my toys
and windows caressed by the sun.
But I did not even have the toys
except a very little and naked doll,
whom I dressed only in my dreams,
scared in bed it slept with me.
Over the passing of months, years,
the yen approached, then vanished;
it took refuge in my lines and hair,
like this, we both grew old together.
My childhood – that naked doll,
I’ve placed in a corner of a suitcase,
I’ll bring it with me to the new house
covered … with love and affection.
…………………………………………….
KUKULLA LAKURIQE
S’më duket e vërtetë: për pak ditë
çelësat e apartamentit tim do kem.
Kujtimet, si fragmente të një jehone,
s’më lenë të qetë në asnjë moment.
Më zgjon ëndrra ime e fëmijërisë
për një shtëpi të bukur, dritë plot,
me dritare që i përkëdhelte dielli
e për gjithë lodrat e mia- një dhomë.
Por ja që unë nuk kisha as lodrat,
veçse një kukull të vogël lakuriqe,
që e vishja vetëm në ëndrrat e mia,
e trembur me mua flinte gjithnjë.
Kalonin vitet, e prekja ëndrrën,
po pastaj më largohej, tretej diku
në flokë, në rrudha më strehohej
dhe ne të dyja u plakëm kështu.
Në një cep të valixhes e kam vënë
kukullën – atë relikte fëmijërie,
me vete do ta marr në shtëpinë e re
të mbuluar… me dashurinë time.
Italija, Milano
ISTEKLO VRIJEMENisu to bili kilometri autoputa
zbog kojih smo se osjećali udaljeno.
Nije bilo zbog truda,
niti troškova putarine.
Nije to bilo
povratno putovanje lakim avionom.
To su bile naše misli:
tako daleke… i drugačije.
Naše vrijeme je putovalo
između paralelnih života
jureći jedno drugo- nikad da se sretnemo.
Naše misli su se isplele
sa danima ispunjenim samoćom;
sada čame ovdje, u svojoj golotinji.
Naše vrijeme je isteklo.
Bar jednom, bez zavrzlama,
pogledajmo jedno drugo kroz jasne oči, ugledajmo
i više od riječi, slušajmo
ritmove srca, hajde da se rukujemo:
budimo realni, budimo svoji.
Translated to Montenegrin by Anđela Turukalo Dabetić
………………………………………….
THE EXPIRED TIME
It wasn’t the highway kilometers
that made us feel distant.
It wasn’t the labor
or the cost of the tolls.
It wasn’t even
a round trip on an easy jet.
It was our thoughts
so distant… and… different.
Our time has traveled
between parallel lives
chasing each other, never meeting.
Our thoughts intertwined
with the days filled with loneliness;
now, they’re here in their nakedness.
Our time has expired.
For once, without finding any holds,
let’s look at each other through sincere
eyes and beyond words, let us listen
to the rhythms of heart, let’s shake
hands, be real, let’s just be ourselves.
……………………………………………
IL TEMPO SCADUTO
Non erano i km di un’autostrada
a farci sentire lontani.
Non erano il lavoro
o i costi del pedaggio.
Non era nemmeno
un’andata e ritorno di un easy jet.
Erano i nostri pensieri
ormai lontani … e…diversi.
Il nostro tempo ha viaggiato
tra vite parallele sempre
a rincorrersi e mai incontrarsi.
I nostri pensieri intrecciati
ai giorni con le nostre solitudini
ora sono qui nella loro nudità.
Il nostro tempo è scaduto.
Per una volta, senza trovare appigli
guardiamoci con occhi sinceri
al di là delle parole, ascoltiamo
i ritmi del cuore, stringiamoci le mani
e siamo uomini veri.
Italija, Naples
PATROKLEAko me pitaš koji je mrak
špijun u mojim grudima,
biće to kost i malo krvi
i u svemiru ,bez sunca,
živjeće grijeh sam.
Ako me pitaš šta se desilo,
to će biti pitanje bez odgovora;
ko odmara oči
napustio je moj hram,
ostavljajući prašinu i istrošene svijeće
u sjećanju ruke
udaljene svega nekoliko centimetara,
ali je od mermera i mokre slame.
Zadrži sve, pusti
bombone i kartice.
Spava mi se, ali nisam tu,
planete kruže oko mog jezgra.
Mogao bih biti živ,
ali crna rupa cvjeta u meni:
prepuno pozorište, karte uspješno rasprodate,
ali niko ne plješće rukama
dok aplauz grmi
u zatvorenom pozorištu.
Ako me pitaš šta se u mojim očima mijenja,
vjetar će odgovoriti umjesto mene,
jer tama nema ni svjetlosti ni riječi,
a svuda okolo je umorna pustinja
jer ja, suzama,
mogao bih stvoriti more:
ali to je samo so
i ništa ne vlaži, gasi i blista
ako ne cigareta,
moja brada, moje kosti.
Translated to Montenegrin by Anđela Turukalo Dabetić
……………………………………………
PATROCLO
And if you ask me what darkness is
spy in my chest,
it will be bone and little blood
and in the sunless universe
will live a sin alone.
If you ask me what happened
it will be an unanswered question,
he who rests his eyes
he left my temple
leaving dust and worn out candles
in the memory of a hand
which is now a few centimeters away
but which is made of marble and wet straw.
Keep it all, drop it,
candy cards
and I’m sleepy but I’m not there,
planets orbiting my core
I could be alive
but a black hole blooms in me,
a crowded theater, a successful sold out
but no one claps their hands
and applause roars
of a closed theater.
And if you ask me what’s in my eyes that changes
the wind will answer for me,
because darkness has no light or words
but all around is a tired desert
because I with tears
I could create a sea
but it’s just salt
and nothing wets, quenches and glitters
if not a cigarette,
my beard, my bones.
……………………………………………………….
PATROCLO
E se mi chiedi cosa è il buio
spia nel mio petto,
sarà ossa e poco sangue
e nell’universo senza sole
vivrà un peccato in solitaria.
Se mi chiedi cosa è successo
sarà una domanda senza risposta,
colui che riposa gli occhi
ha abbandonato il mio tempio
lasciando polvere e candele consumate
nel ricordo di una mano
che ora dista pochi centimetri
ma che è di marmo e paglia bagnata.
Tieni tutto, lascia cadere,
carte di caramelle
e sono assonnato ma non ci sono,
pianeti in orbita intorno al mio nucleo
potrei essere vivo
ma in me sboccia un buco nero,
un teatro affollato, un sold out di successo
ma nessuno batte le mani
e scrosciano gli applausi
di un teatro chiuso.
E se mi chiedi cosa è nei miei occhi che cambia
risponderà il vento per me,
perché il buio non ha luce ne parole
ma tutto intorno è deserto stanco
perché io con le lacrime
potrei creare un mare
ma è solo sale
e niente bagna, disseta e luccica
se non una sigaretta,
la mi barba, le mie ossa.
Italija, Roma
MOJ ŽIVOTNI OSLONACMoj životni oslonac:
to je ljubav,
kada je istinita.
Tata me je naučio
da vidim lijepo u svijetu;
a sad je on zvijezda,
meni najljepša.
Proći će vrijeme, ali ljubav je najveća stvar na svijetu.
Ovo je prava tajna.
Translated to Montenegrin by Anđela Turukalo Dabetić
…………………………………………………
MY LIFE SUPPORT
My life support
it’s love,
when it’s true,
My dad has learn me
to see the beautiful in the world,
But now he is a star, the most beautiful for me. Passing the time but the love is the greatest thing in the world. This is the real secret.
Italija, Roma
LINEARNO BNe gubi me, ostani,
drugi ja će me naći
za hiljadu godina
bezobličnog
a možda i neblagovremenog
ali uvijek vertikalno
u linearnom B.
Nećeš me shvatiti
ali molim te, zakuni se
— drugi ja koji ću biti tamo —
zakleće se da sam to uradio
— drugi ja koji sam bio —
prošao je pored olupina
tvog svijeta koji će tvoj svijet
obnoviti.
Bićemo licem u lice
kao fragmenti odraza
bićemo jedno drugom
rječnik, dvojezični tekst.
Translated to Montenegrin by Anđela Turukalo Dabetić
…………………………………………
LINEAR B
Don’t lose me, stay,
other me who’ll find me
in thousands of years
shapeless
and perhaps untimely
but always vertical
but in linear B.
You won’t get me
but please, swear it
— other me who’ll be there —
swear that I did it
— other you who I’ll have been —
I walked past the wrecks
of your world that your world
will have rebuilt.
We’ll be face to face
as fragments of reflections
we’ll be to one another
dictionary, bilingual text.
…………………………………….
LINEARE B
Non perdermi, rimani,
altro me che fra millenni
mi troverai informe
e forse poco attuale
ma sempre verticale
ma in lineare B.
Non mi capirai
ma giuralo per me,
altro me che ci sarai,
giuralo che anch’io,
altro te che sarò stato,
son passato tra i rottami
del tuo mondo che il tuo mondo
avrà ricostruito.
Saremo faccia a faccia
in spigoli di specchi
saremo l’uno all’altro
dizionario e testo a fronte.
Italija, Torre de Greco
MIRIS LJUBAVIZbog Afroditinog gnijeva
prema lijepom i kulturnom čovjeku
i sudbine Hipolitove
od tragedije i bezazlene mržnje
jer otjeraše
najčistije osjećanje.
Nepoštenom obmanom
zaslijepljen prezirom
Ona
koju je more izgovorilo
najhrabrija
koju je volio.
Prokleta ljubav
-to mu je rekla
žena zaljubljena
što ljubav mu dade.
Ali zbog njegove duhovne čistoće
Asklepije ga je spasio
i u Nebeskoj trijadi
njegov kraj promijenio.
Ljubav jednom odbijena
odmah se preporodila
jer snaga i nevinost
vratili su pravdu.
Vrhovna među bogovima,
Artemida, još ranije
u cvjetanju buđenja
neposredno prije haosa
u kočijaša ga pretvori
u mjesecu ljubavi
pretvarajući i najzlobnije
u vječno osjećanje.
Translated to Montenegrin by Anđela Turukalo Dabetić
…………………………………………………..
THE SCENT OF LOVE
For the anger of Aphrodite
towards a handsome and cultured man
Destiny to Hippolytus
of tragedy and harmless hate
to have driven away
the purest feeling.
With dishonest deception
blinded by contempt
She
that the sea had spoken
the bravest
he had preferred.
A cursed love
it was written and declared to him
by the woman who in love
love gave him.
But for its great purity
Asclepius saved him
and in Celestial Triad
his end changed.
Love once denied
was immediately admired
because strength and innocence
they took back justice.
The Supreme of the gods
of Artemis even earlier
at the flowering of awakening
just before the chaos
in the Auriga he changed it
in the month of love
converting even the most sinister
to eternal feeling
………………………………………..
IL PROFUMO DELL’AMORE
Per la rabbia d’Afrodite
verso un uomo bello e colto
ad Ippolito il Destino
di tragedia e innocuo odio
per avere allontanato
il più puro sentimento.
Con inganno disonesto
accecata dal disprezzo
Colei
che il mare aveva proferito
il più prode
aveva preferito.
Un amore maledetto
gli fu scritto e dichiarato
dalla donna che in amore
l’amore gli donò.
Ma per grande sua purezza
Asclepio lo salvò
e in Triade celestiale
la sua fine si mutò.
L’amore un dì negato
fu subito ammirato
perché forza ed innocenza
si ripresero giustizia.
Il Sommo degli dei
di Artemide ancor prima
al fiorire del risveglio
poco prima del marasma
nell’Auriga lo mutò
nel mese dell’Amore
convertendo anche il più bieco
all’eterno sentimento
Italija, Massa
OČI SRCA“Posvećeno mom Ocu koji mi je u svojoj tami dao svu ljubav na svijetu”
Želim tvoje srce
bilo je poput jezera koje se talasa
taj njegov plač
bila je zapravo kiša
koja umiruje
kao kristalno pero
da ga izgladim
čineći ga ogledalom zvijezda
i u njegovoj dubini
da se obogatim ljubavlju.
Tvoje srce
mogu ga zamisliti
mogu ga razumjeti
mogu ga projektovati
čak i površnima
i razbiti im razlog
koji ti nisi znao
taj pokrivač leda.
Translated to Bosnian by Nermin Delić
……………………………………
GLI OCCHI DEL CUORE
“Dedicata a mio Padre che nel suo buio mi ha donato tutto l’amore del mondo”
Vorrei che il mio cuore
fosse come un lago increspato
che il pianto
fosse pioggia
che si poggia
come una piuma di cristallo
a spianarlo
rendendolo specchio delle stelle
e nella sua profondità
arricchirlo d’amore.
Il mio cuore
può concepirlo
può comprenderlo
può proiettarlo
verso la superficie
e spaccare la ragione delle cose
che non conosce
una coltre di ghiaccio
Italija, Toscana – Pistoia
MIMINA (KAMERUN)Dvadeset žena. Ubrzo sam viđena.
Ako ti šef nije otet, bićeš ubijena.
U Italiju sam pobjegla i izbjegla.
Moji prijatelji: 50 evra u mojim rukama.
Moje srce: kradeno više puta.
Moje tijelo: masa plesom zanesena.
Otišla sam na istok, otišla sam na zapad:
nigdje nisam našla odmora.
Svaki put kad dobijem smjenu:
moje ruke, previše crne, ne samo od umora.
Brzi uspjeh me je pogodio kao grom:
sljedeće, upoznala sam ljubav i brak.
Najzad pobačaj nije ime životu mom.
Translated to Montenegrin by Anđela Turukalo Dabetić
……………………………………….
MIMINA (CAMEROON)
Twenty wives. Soon I was seen.
If your boss is not taken, you’ll be killed.
To Italy I fled & fled.
My friends: 50 euros in my hands.
My heart: stolen more than once.
My body: shaken in shrieking dance.
I went to the east, I went to the west:
everywhere i found no rest
everytime I got the sack:
my hands, only too black.
Swift success struck me by Carriage:
next, I met love & marriage.
At last. Life is not a miscarriage.
…………………………………………
MIMINA (CAMERUN)
Venti mogli. Mi vide.
Se tu non l’accetti il capo t’uccide.
In Italia scampata:
sole amiche, cinquanta carte vere.
Lavoravo. Negata.
Non volevano le mie mani nere.
Poi, mi sono sposata.
Finalmente. La vita mi sorride.
Italija, Veroli, Frosinone
***udahnuli smo sav miris
od ciklame
ali ništa nije bilo dovoljno
svejedno smo se izgubili
uprkos
siromaštvu koje smo dijelili u ruini
kamenčići su se zaglavili pod nogama
a mi goli, u bolu
ali ni to nam nije smetalo
imali smo šta smo zaslužili
bilo je malo ali je bilo sve
skoro mi dođe da zaplačem, znaš
kako su bili lijepi naši tužni dani.
Translated to Bosnian by Nermin Delić
……………………………………….
***
We breathed in all the smell
of cyclamen
but nothing was enough
we got lost anyway
despite
the poverty shared above the breach
pebbles that got stuck in the legs
and we naked, in pain
but we didn’t mind
we had what we deserved
it was little but it was all
I almost feel like crying, you know
how beautiful were our sad days.
…………………………………………………..
***
L’abbiamo respirato tutto l’odore
dei ciclamini
ma nulla è bastato
ci siamo persi ugualmente
nonostante
la povertà condivisa sopra la breccia
sassolini che si infilavano nelle gambe
e noi nudi, doloranti
ma non ci importava
avevamo quello che meritavamo
era poco ma era tutto
quasi mi viene da piangere, sai
che belli erano i nostri giorni tristi.
Italija, Viareggio
GRIJEH ŽIVLJENJAMoja ruka nema više snage:
iz pokidanih vena klize sjećanja,
moja hrabrost stari kao moja koža,
osveta se pretvara u ljutnju.
Ne tražim nadu, doktore:
skini svoju haljinu i pokrij mi lice,
zatvori oči, stisni usne,
nacrtaj mi lice gnijeva
prije nego umrem.
Mogu vidjeti, kroz tvoje misli,
ideje skraćene poput slova periodnog sistema.
Istina ne leži u promjeni supstanci:
gvožđe će ostati gvožđe, smrt će ostati smrt.
Ne tražim spasenje, oče:
odloži svoju crnu haljinu
i obuci plavetnilo neba,
prevari me bojom mora,
ne više sujetnim obećanjima.
Ćuti, oče!
Ja sam bomba koja sanja da eksplodira:
poštedi me tvojih molitvi,
tvog morala i ulja kojim
previše si pomazao svijet:
ti, ljigavi pužu,
što se svuda nijemo penješ.
Ali, ja sam letio!
Nisam se okliznuo na strahove,
na prijetnje, indulgencije.
Skini krst,
masku prezira,
bježi kod svog sadističkog Boga
koji stvara robove za dodvoravanje,
a oproštaj koristi kao ucjenu.
Grobaru, pripremi me za zabavu
u moju čast!
Crvi će se hraniti,
zategni mi kravatu,
tako da mi drži glavu na ramenima
kad se vrat istroši.
Zahvaljujem na tvojoj nezahvalnoj profesiji,
ti poslednji stojiš kad svi drugi bježe:
hoćeš li čekati sa mnom
dok me Gospa ne uzme za ruku?
Zašto nije mrak,
zašto je sve tako svijetlo?
Tako si lijepa,
smiješ se i tješiš me.
Napustih svoje tijelo,
ali i dalje me uzbuđuješ,
griješ me, obuzimaš me.
Jesam li još toliko čovjek?
Žudnje koje sam sakrio,
kao i grijehe, mogu li da ti ih pokažem
nenašminkane?
Svanulo je i ne znam gdje smo.
Ipak me voliš,
ne guraj me daleko:
ne želim još da se rodim,
ne želim više da se rodim.
Ipak, ako je ovo moja sudbina,
uzmi sve od mene:
ostaće samo sjećanje na tebe,
pa se više neću više plašiti
kad se opet sretnemo.
Pusti da se pretvorim u drvo,
oblak, životinju ili cvijet;
pusti da se pretvorim u kišu ili more.
Da više ne budem čovjek.
Translated to Montenegrin by Anđela Turukalo Dabetić
……………………………………….
THE SIN OF LIVING
My arm has no more strenght,
from the broken veins my memories slide away,
my courage has grown old like my skin,
vengeance has turned into grudge.
I am not looking for hope, Doctor,
remove your gown and cover my face,
close my eyes, tighten my lips,
draw me the face of anger
before I’ll die.
I can see through your thoughts,
ideas truncated like the the letters of the periodic table,
truth does not lie in the change of substances,
iron will remain iron, death will remain death.
I am not seeking for salvation, Father,
put away your black robe
and put on the blue of the sky,
deceive me with the color of the sea,
no longer with vain promises.
Shut up, Father!
I am a bomb that dreams to explode,
spare me your prayers,
your morals and the oil with which
you anointed the world far too much:
you, slimy snail,
climb everywhere in silence,
but I did fly,
I did not slip on fears,
on threats, on indulgences.
Take away the cross,
the mask of contempt,
run to your sadistic God,
who creates slaves to be adulated
and uses forgiveness as blackmail.
Gravedigger, prepare me for the party
in my honour,
the worms will feast on me,
tighten up my tie,
so that it will keep my head on my shoulders
when my neck will have worn out.
I thank you for your thankless profession,
you are the last one standing when everybody else runs away:
will you wait with me until the Lady
will take me by the hand?
Why it is not dark,
why everything is so bright?
You are so beautiful,
you smile and comfort me,
I left my body,
but you still excite me,
you warm me, you overwhelm me.
Am I still so human?
The cravings I have hidden
Like sins, can I show them to you
Without blush?
It’s dawn and I don’t lnow where we are,
you love me though,
don’t push me far away,
I don’t want to be born yet,
I don’t want anymore to be born;
if this is my destiny however,
take everything away from me,
just the memory of you will remain,
so that I will no longer be more afraid
to meet you again.
Let me turn into a tree,
a cloud, an animal or a flower,
let me turn into rain or sea.
Let me no longer be a man.
……………………………………….
IL PECCATO DEL VIVERE
Il mio braccio non ha più forza,
dalle vene spezzate scivolano i ricordi,
il coraggio è invecchiato come pelle,
la vendetta si è fatta rancore.
Non cerco una speranza, Dottore,
togli il tuo camice e coprimi il viso,
chiudimi gli occhi, serrami le labbra,
disegnami il volto della rabbia
prima che muoia.
Posso vedere attraverso i tuoi pensieri,
idee tronche come le lettere della tavola periodica,
la verità non sta nel mutamento delle sostanze,
il ferro resterà ferro, la morte resterà morte.
Non cerco una salvezza, Padre,
riponi la tunica nera
e indossa l’azzurro del cielo,
ingannami con il colore del mare,
non più con le promesse vane.
Taci, Padre!
Sono un bomba che sogna di esplodere,
risparmiami le tue preghiere,
la tua morale e l’olio con cui
hai unto fin troppo il mondo:
tu, viscida lumaca,
in silenzio ti arrampichi ovunque,
ma io ho volato,
non sono scivolato sulle paure,
sulle minacce, sulle indulgenze.
Porta via la croce,
la maschera del disprezzo,
corri dal tuo Dio sadico,
che crea schiavi per essere adulato
e usa il perdono come ricatto.
Becchino, preparami per la festa
in mio onore,
i vermi banchetteranno di me,
stringimi bene la cravatta,
che tenga la testa sulle spalle
quando il collo si sarà consumato.
Del tuo mestiere ingrato ti ringrazio,
sei l’ultimo che resta quando tutti fuggono:
attenderai con me finché la Signora
mi avrà preso per mano?
Perché non è buio,
perché è tutto così chiaro?
Tu sei così bella,
mi sorridi e mi conforti,
ho lasciato il mio corpo,
eppure mi ecciti,
mi scaldi, mi travolgi.
Sono ancora così umano?
Le voglie che ho nascosto
come peccati posso mostrarle a te
senza rossore?
È l’alba e non so dove siamo,
ma tu amami,
non spingermi lontano,
non voglio nascere ancora,
non voglio nascere più;
ma se questo è il mio destino,
toglimi tutto,
serva solo il ricordo di te,
perché non abbia mai più paura
di incontrarti ancora.
Fa’ che sia albero,
sia nuvola, animale o fiore,
che sia pioggia o mare.
Che non sia più un uomo.
Italija, Vignola (Modena)
HTIO BIH UNAPRIJEDHtio bih unaprijed život čovjeka od 80 godina,
ne da bih saznao da li ću stvarno imati efekta od džoginga
koji sada radim, niti da bih vidio kako će na mom licu
izgledati karta svijeta, već da bih uočio koliko
jasno sve to unazad bih mogao da objasnim
i da li – što bi rekli Francuzi – četiri–puta–dvadeset
puta bih se prevario, tako sjedeći u kinu,
pišući priče svoga srca koje igra na snimku.
Translated to Bosnian by Nermin Delić
………………………………………………………….
VORREI ANTICIPAZIONI
Vorrei anticipazioni sulla vita umana a 80 anni,
non tanto per sapere se avrà fatto effetto il footing
che faccio adesso o se in faccia avrò stampata
la mappa fisica del mondo, ma per vedere con quanta
chiarissima retroveggenza mi saprò spiegare tutto,
o se – direbbero in francese – per quattro–volte–venti
volte avrò barato e, come in un cinema al contrario,
riscritto la storia del mio cuore a partire dal girato.